امام مهدی در پاسخ می‌گوید: مقصود خداوند آیات متشابه قرآن است که تأویل آنها را جز خداوند و راسخون در علم کتاب، کسی نمی‌داند. خداوند به شما امر نمی‌کند از ظاهر متشابه این آیات پیروی کنید چون تأویل آنها غیر از ظاهر آنهاست. بلکه خداوند فرمان می‌دهد از آیات محکم و بینه کتاب که آیات ام الکتابند پیروی نموده و بر اساس آنها حکم کنید؛ چون این آیات برای علمای امت و عامه مسلمانان و هرکس که زبان عربی مبین را بداند؛ آشکار و روشن هستند و تنها فاسقان نسبت به این آیات محکم و بینه کافر می‌گردند. تصدیقِ فرموده‌ی خداوند تعالی:
{لَقَدْ أَنزَلْنَا إِلَيْكَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ ۖ وَمَا يَكْفُرُ بِهَا إِلَّا الْفَاسِقُونَ ‎﴿٩٩﴾‏ } صدق الله العظيم [البقرة].
{‏ وَأَنذِرْهُمْ يَوْمَ الْآزِفَةِ إِذِ الْقُلُوبُ لَدَى الْحَنَاجِرِ كَاظِمِينَ ۚ مَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَلَا شَفِيعٍ يُطَاعُ ‎﴿١٨﴾} صدق الله العظيم [غافر].
سؤال ۹- پس به این ترتیب افراد خانواده در پیشگاه خداوند به کار هم نمی‌آیند و خداوند به احدی از آنها اجازه نمی‌دهد در پیشگاه او برای خانواده‌اش شفاعت کند. از آیات محکم کتاب خدا که ذکری برای خردمندان است، برایمان فتوای بیشتری در این باره بیاور.
جواب ۹- خداوند تعالی می‌فرماید:
{لَن تَنفَعَكُمْ أَرْحَــامــُكُـمْ وَلَا أَوْلَادُكُــــمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَفْصِلُ بَيْنَكُمْ وَالله بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ﴿٣﴾} صدق الله العظيم [الممتحنة].
برای همین است که خداوند به رسولانش فرمان می‌دهد مردمانشان را برحذر داشته و آنها را از عقیده به شفاعت بنده در پیشگاه رب المعبود نهی کنند. خداوند تعالی می‌فرماید:
{وَأَنذِرْ بِهِ الَّذِينَ يَخَافُونَ أَن يُحْشَرُوا إِلَىٰ رَبِّهِمْ ۙ لَيْسَ لَهُم مِّن دُونِهِ وَلِيٌّ وَلَا شَفِيعٌ لَّعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ ‎﴿٥١﴾} صدق الله العظيم [الأنعام].
جواب ۱۱- محمد رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلم فرموده است:
[ای فاطمه دختر محمد، ای صفیه دختر عبدالمطلب، ای فرزندان عبدالمطلب، در برابر خدا برای شما کاری از من ساخته نیست]
[ ای فرزندان کعب بن لؤی، خود را از آتش نجات دهید! ای فرزندان مرة بن کعب! خودتان را از آتش نجات دهید! ای بنی هاشم! خودتان را از آتش نجات دهید! ای فرزندان عبدالمطلب، خودتان را از آتش نجات دهید! ای فاطمه! خودت را از آتش نجات بده! در برابر خدا برای شما کاری از من ساخته نیست]
{لهُ مَا فِي السَّمَوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ} صدق الله العظيم [البقرة:۲۵۵]».
امام مهدی ناصر محمد یمانی در پاسخ می‌گوید: کسانی که نزد خداوند رحمان عهد دارند، از قبل با خداوند عهد و پیمان بسته‌اند که تا خداوند راضی نشود، آنان هم راضی نشوند. خداوند به آنان اجازه نداده که درخواست شفاعت کنند بلکه برای «تحقق شفاعت در نفس خداوند» با او سخن می‌گویند تا رحمت خداوند در برابر عذابش از شما شفاعت کند. آنها از پروردگارشان می‌خواهند در نفسش راضی شده و به‌خاطر ظلم بندگان در حق خود، متحسر و حزین نباشد و دلیل حزن خداوند، ارحم الراحمین بودن اوست.
آنها می‌گویند:«ای خداوند ارحم الراحمین، ما از بندگان تو هستیم و رضوان تو، غایت و هدف نهایی ماست، نه این که از آن، به عنوان وسیله‌ای برای تحقق بهشت استفاده کنیم. رضوان در نفس‌ِ تو، نزد ما از نعیم جنت بسیار بزرگ‌تر است [نعیم اعظم] و درحالی‌که هنوز در دنیا بودیم، نزد تو با خود پیمان بستیم تا تو راضی نشوی، راضی نشویم و دیدن نعیم بهشت ما را نسبت به عهدی که در دنیا با خود بسته بودیم، به فتنه نمی‌اندازد. ما راضی نمی‌شویم تا تو راضی شوی».
خداوند در پاسخ آنها می‌فرماید: «مگر پروردگارتان از شما راضی نیست؟ به همین خاطر شما را به بهشت می‌فرستد. آیا این برایتان کافی نیست؟».
آنها در پاسخ پروردگارشان می‌گویند: «اما رضوان تو برای ما وسیله‌ای برای رسیدن به بهشت نیست بلکه رضوان نفس تو غایت و هدف نهایی ماست. ما برای بندگان ظالم تو که به خود ظلم کرده‌اند، حسرت نمی‌خوریم. ما از خداوند ارحم الراحمین، مهربان‌تر نیستیم. پروردگارا! آیا تو مسرور و خرسندی؟». پروردگارشان در پاسخ می‌فرماید: «همانا که سرور خداوند زمانی است که بندگانش به درگاه او توبه کنند تا آنها را عذاب نکرده و به بهشت بفرستد. چطور ممکن است درحالی‌که تنها عده کمی از بندگانم توبه کرده‌اند، پروردگارتان خرسند باشد؟ پروردگارتان قبلاً در آیات محکم کتابش برایتان فتوا داده است به محض اینکه کافران ظالم تکذیب کننده رسولان پروردگار، از کوتاهی خود در نزد پروردگار نادم شوند؛ خداوند برای آنان متحسر می‌شود. اما آنها تنها بعد از اینکه به علت تکذیب رسولان پروردگار، با عذاب دردناک هلاکشان کردیم، از اعمال خود و کوتاهی‌هایی که در پیشگاه خداوند کرده‌اند، پشیمان و نادم می‌شوند. شما با فتوای پروردگارتان که در آیات محکم کتابش آمده است، از حال خداوند و تحسر او برای بندگانی که از کوتاهی خود در نزد پروردگارشان نادم هستند، باخبرید. اما آنها از کوتاهی‌های خود در نزد پروردگار، پشیمان نمی‌شوند مگر بعد از این که با عذابی دردناک آنها را هلاک کرده و به آتش جهنم افکندیم. درحالی‌که از رحمت پروردگارارحم الراحمینشان نا امید هستند. ما به آنها ظلم نکردیم. آنها خودشان ظالم هستند».
میهمانان گرامی خداوند می‌گویند: «ای پروردگار عالمیان، آیا کسانی که رضوان نفس تو را غایت خود قرار داده‌اند نه وسیله‌ای برای تحقق بهشت و ورود به آن، از راه راست گمراه شده‌اند؟».
پروردگارشان در پاسخ می‌فرماید: «خیر، رضوان خدا را غایت خود قرار دادن، درست‌ترین راه به‌سوی پروردگارتان است، چون من جن و انس را تنها برای عبادت آفریدم ولی به دلیل عزت نفس، پروردگارتان شما را اجبار نکرد که رضوان او را، نه به طمع رفتن به بهشت و گریز از آتش دوزخ بلکه به عنوان غایت خود قرار دهید. برای همین بهشت را برای شکرگزاران و آتش را برای کافران مقرر کردیم. اما غایت قرار دادن رضوان نفس خداوند؛ هدف خلقت بندگان است. تصدیقِ فتوای پروردگارتان به جن و انس که در آیات محکم کتابش آمده و می‌فرماید:
{وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ ‎﴿٥٦﴾‏ } صدق الله العظيم [الذاريات]
{مَاذَا قَالَ ربّكم قَالُوا الحقّ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ} صدق الله العظيم [سبأ:۲۳].